Αρχικά ξεκίνησε ως χώρος για "Αταξινόμητες σκέψεις για διάφορα επίκαιρα και μη ζήτηματα" για να καταλήξει τελικά σε cine-blog του οποίου όλα τα post, πρόσφατα και μη, είναι διαρκώς ανοιχτά και δεκτικά σχολίων. Be my guest!


30/3/09

Two Lovers

(Two Lovers , Σκην James Gray, 2008)
Μια αυθεντική ερωτική ιστορία που έντεχνα αποφεύγει όλα τα προκατασκευασμένα σχήματα των ταινιών αυτού του είδους σκιαγράφοντας με ακρίβεια, λεπτότητα και διεισδυτικότητα τα διλήμματα του κεντρικού ήρωα. Ερασιτέχνης φωτογράφος σε μανιοκαταθλιπτική φάση εξαιτίας προσφάτου χωρισμού, παγιδευμένος από τον οικογενειακό και κοινωνικό του κύκλο σε ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον, βρίσκει ως αφορμή, όσο και ως ελπίδα διαφυγής, τη σύναψη σχέσης με μια γυναίκα εκτός του κοινωνικού του κύκλου του. Εκείνη, συναισθηματικά ασταθής, «περπατημένη» κοσμική, επιπόλαια αυθόρμητη τον βλέπει όμως περισσότερο ως συναισθηματικό αποκούμπι, παρά ως μελλοντικό σύντροφο.

Η δύναμη της ταινίας του Gray δεν βρίσκεται τόσο στην σχετικά τετριμμένη πλοκή της, παρά στην ικανότητα του σκηνοθέτη να αποτυπώνει με αμεσότητα και ευρηματικότητα την εξέλιξη της συναισθηματικής κατάστασης των ηρώων και ιδιαίτερα του κεντρικού ήρωα. Το δίλημμα του δεν περιορίζεται απλά στην επιλογή συντρόφου, αλλά στην σύγκρουση του ασφαλούς και του οικείου με το άγνωστο και το απρόβλεπτο. Η εξαιρετική επισήμανση μικρολεπτομερειών από τον σκηνοθέτη (π.χ. η παραδοσιακή διακόσμηση του σπιτιού του ήρωα, η σκηνή στο πολυτελές εστιατόριο όπου ο ήρωας είναι εντελώς έξω από τα νερά του κ.α.) θωρακίζει την πραγματική οντότητα των καταστάσεων αποδίδοντας τους μια εξωφιλμική διαχρονικότητα και καθολικότητα. Παράλληλα ο Gray εμποτίζει την ταινία με στιγμές υπόγειας βιρτουοζιτέ, όπως η σκηνή του φινάλε με τις κινήσεις της κάμερας να υπονομεύουν την φαινομενικά θετική απόληξη, που συμβάλλουν στην ολική επιτυχία του εγχειρήματος . O Joaquin Phoenix δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του και ίσως την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς (είθε να αναθεωρήσει και να επιστρέψει στην υποκριτική), αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί αξιοποιούνται εξαιρετικά από τον σκηνοθέτη που δίνει ένα από τα πληρέστερα ερωτικά δράματα του αμερικανικού κινηματογράφου των τελευταίων ετών.

4 σχόλια:

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Συμφωνώ πως πρόκειται για μικρό διαμάντιο που ξέφυγε της κριτικής. Οι σιωπές και τα βλέματα σπάνια είχαν τόση σενιαριακή εξέλιξη, ίσως απο την εποχή του "Ενας Αντρας μια Γυναίκα" του Κλόντ Λελούς. Φαίνεται πως στο σινεμά, οι εσωτερικές ψυχολογικές διεργασίες μας αφήνουν ασιγκίνητους κι αυτό είναι κρίμα, γιατί στην περίπτωση αυτής της ταινίας , η ατμόσφαιρά της εμπεριέχει τέτοια αλήθεια που σε συγκλονίζει.

mpoukatsas είπε...

Θέλω να πιστεύω ότι η ταινία θα βρει σιγά σιγά το κοινό της και τη θέση της μεταξύ των ιδιαίτερων ταινιών του αμερικανικού κινηματογράφου, κερδίζοντας το στοίχημα με τον χρόνο, ο οποίος εν τέλει αποτελεί και τον υπέρτατο κριτή ενός έργου τέχνης.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη!

Ανώνυμος είπε...

Τι σπουδαίο, αληθινά σπουδαίο φιλμ... Δεν ξέρω αν αξίζει να τοποθετηθεί ψηλά στις λίστες ή να αποκτήσει μεταγενέστερα τη λάμψη άλλων ταινιών. Δεν νομίζω ότι διεκδικεί λάμψη γενικώς. Είναι από τις ταινίες - διαμαντάκια, όπως ειπώθηκε, ταινίες - κρυμμένα φυλαχτά, που αφήνουν λίγο φως να ξεμπροστιάσει το σκοτάδι της ψυχής, τις συνήθειες και τις αδυναμίες μας, τις κρυφές, αλλά πανανθρώπινες. Τι τραγική ειρωνεία πραγματικά... Καταπληκτικά σκηνοθετημένο, με έναν Joaquin Phoenix εμφανώς υπεράνω κριτικής, η ερμηνεία του είναι bigger than life πραγματικά...

mpoukatsas είπε...

Urbanweekly,
Καλωσήρθες και ευχαριστώ για το σχόλιό σου με το οποίο συμφωνώ απολύτως. Μακάρι να αναθεωρήσει ο Joacquin Phoenix και να επιστρέψει στα κινηματογραφικά πλατώ...

Profile